Th: วันหนึ่งที่ตลาดจตุจักรที่คึกคัก สวัสดิ์คนขี้ลืม นตฤณ คนขี้เรียน และธัญญารัตน์ผู้รักการช็อป ได้มาเดินเล่นจับจ่ายใช้สอยกันอย่างสนุกสนาน
En: One day, at the bustling Chatuchak Market, Sa-wat, the forgetful one, Natthaphon, the diligent one, and Thanayarat, the shopping enthusiast, came to have a fun time browsing and shopping together.

Th: แต่โชคร้ายที่สวัสดิ์ได้ทำรองเท้าข้างหนึ่งหายไประหว่างที่พวกเขากำลังเดินเลือกซื้อของ
En: Unfortunately, Sa-wat realized that he had lost one of his shoes while they were walking around and selecting items.

Th: สวัสดิ์ตกใจเมื่อพบว่าเท้าของเขาเปลือยเปล่าขณะที่ยืนอยู่หน้าร้านขายผักและผลไม้
En: Sa-wat was distressed to find his foot bare while standing in front of a vegetable and fruit stall.

Th: นตฤณผู้ซื่อสัตย์เสนอว่า "มา ผมจะช่วยคุณหา" และธัญญารัตน์ผู้ไม่เคยท้อถอยได้ตกใจไม่แพ้กัน
En: Natthaphon, the honest one, offered, "Come, I'll help you find it," and Thanayarat, who never gave up, was equally determined.

Th: พวกเขาเริ่มค้นหาไปทั่วตลาด แต่ด้วยความใหญ่โตของตลาดจตุจักร การหาเข็มในมหาสมุทรย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย
En: They began searching throughout the market, but due to the vastness of Chatuchak Market, finding a needle in a haystack was not an easy task.

Th: นตฤณกับธัญญารัตน์จึงแยกย้ายกันหาเพื่อเพิ่มโอกาสในการหาเจอ
En: So, Natthaphon and Thanayarat split up to increase their chances of finding it.

Th: สวัสดิ์จึงเดินไปหาในร้านรองเท้าแทน แต่ด้วยความเครียด และความไม่ชินกับการซื้อรองเท้า สวัสดิ์ได้เพ้อฝันว่าตัวเองกำลังหาส้มตำอร่อยๆทาน
En: Sa-wat then went to search at a shoe shop, but feeling stressed and not feeling confident about buying shoes, he hallucinated that he was enjoying a delicious som tam.

Th: จากนั้นเขาก็เดินไปที่ร้านผักและผลไม้โดยไม่รู้ตัว เพราะคิดว่าอยู่ในร้านรองเท้าจริงๆ
En: Subsequently, he walked to the fruit and vegetable stall without realizing it, thinking he was still at the shoe shop.

Th: สวัสดิ์ชี้ไปที่สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นรองเท้าแต่เป็นสับปะรดโดยไม่รู้ตัว
En: Sa-wat pointed to what he thought was a pair of shoes but turned out to be a pineapple, unknowingly.

Th: แล้วก็พูดขึ้นว่า "รองเท้านี้สวยจัง ผมจะเอาคู่นี้นะ"
En: Then he said, "These shoes are beautiful, I'll take this pair."

Th: คนขายแปลกใจแต่ก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีขณะหยิบสับปะรดคู่โตให้สวัสดิ์
En: The seller was puzzled but smiled pleasantly as he handed Sa-wat the large pineapple.

Th: ผู้ซื้อและผู้ขายต่างหัวเราะไปกับความเข้าใจผิดประหลาดนี้
En: Both the buyer and the seller laughed at this misunderstanding.

Th: ส่วนนตฤณ และธัญญารัตน์ พบรองเท้าสวัสดิ์ในที่สุด
En: Meanwhile, Natthaphon and Thanayarat finally found Sa-wat's shoe.

Th: มันติดอยู่บนหลังคาของรถเข็นขายของชำที่พาดผ่านไปพอดี
En: It was stuck on the rooftop of a passing food cart.

Th: เมื่อทุกคนรวมตัวกันอีกครั้ง พวกเขาต่างหัวเราะกับเรื่องราวของรองเท้ากับสับปะรด
En: When everyone gathered again, they all laughed at the story of the shoe and the pineapple.

Th: สวัสดิ์ยิ้มและพูดว่า "ก็ไม่เป็นไร วันนี้ผมได้รองเท้าคืนแล้ว แล้วก็ได้สับปะรดมาซะด้วย "
En: Sa-wat smiled and said, "It's okay, today I got my shoe back and also got a pineapple."

Th: ทุกคนก็เฮฮากันไป แม้อีกไม่นานสับปะรดนั้นจะเน่าเพราะสวัสดิ์ลืมว่าไม่ได้ใส่ถุงเท้าและโยนลงในตะกร้าสำหรับรองเท้าของเขา
En: Everyone laughed, although soon after, the pineapple would rot because Sa-wat had forgotten that he hadn't put it in a shoe bag and had thrown it into his shoe basket.

Th: ในที่สุด พวกเขาได้ทานสับปะรดสดๆนั้นพร้อมกัน และมีความสุขไปกับการได้ท่องเที่ยวที่ตลาดจตุจักรอย่างไม่มีอะไรที่น่ากังวลใจอีกต่อไป
En: In the end, they all enjoyed the fresh pineapple together and happily continued their tour of Chatuchak Market without any more worries.