Th: กันยาเดินเท้าเปล่าบนหาดทรายขาวของเกาะสมุย ฟังเสียงคลื่นเบาๆ มากระทบฝั่ง
En: Kanya walked barefoot on the white sands of Koh Samui, listening to the gentle sound of waves lapping against the shore.

Th: เธอสูดหายใจลึก พยายามรับความสงบของบรรยากาศรอบตัว
En: She took a deep breath, trying to embrace the calm of the surrounding atmosphere.

Th: พายุของความกังวลในใจยังคงเกาะกุม
En: However, a storm of worries still lingered in her mind.

Th: ความสัมพันธ์ระยะไกลทำให้เธอต้องเก็บความรู้สึกไปไว้ในที่ที่ไม่มีใครเห็น
En: The long-distance relationship forced her to hide her feelings away where no one could see.

Th: อนันนั่งรออยู่ตรงจุดที่ปกติพวกเขามักพบกันใต้ต้นมะพร้าวใหญ่
En: Anan sat waiting at the usual spot where they often met under the big coconut tree.

Th: เขารู้สึกใจสั่นเมื่อเห็นกันยาเดินเข้ามาใกล้
En: His heart fluttered when he saw Kanya approaching.

Th: เขาหวังว่าวันนี้จะเป็นวันที่พวกเขามีโอกาสพูดคุยกันอย่างจริงใจอีกครั้ง
En: He hoped that today would be a day when they could have an honest conversation once again.

Th: พลอยซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของทั้งสองคนก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย
En: Ploy, their close friend, was there as well.

Th: เธอยิ้มให้กันยาอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะขยับตัวออกไป เปิดโอกาสให้สองคนได้พูดคุยกันตามลำพัง
En: She smiled encouragingly at Kanya before moving away, giving the two of them a chance to talk alone.

Th: "สวัสดีอนัน" กันยาทักทายอย่างเขินๆ เธอนั่งลงข้างๆ อนัน
En: "Hello, Anan," Kanya greeted shyly as she sat down next to him.

Th: "สบายดีไหม?"
En: "How are you?"

Th: "ก็สบายดี" อนันตอบ พร้อมกับเอียงศีรษะมาใกล้
En: "I'm doing well," Anan replied, tilting his head closer.

Th: "แต่บ้างครั้งก็...คิดถึงกันยา"
En: "But sometimes...I miss you, Kanya."

Th: อากาศเย็นๆ ของต้นฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านไป เสียงคลื่นและลมทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย
En: The cool air of early autumn breezed past, and the sound of waves and wind made the atmosphere relaxing.

Th: กันยามองไปยังทะเลที่แสงอาทิตย์ตกลับขอบฟ้า
En: Kanya gazed out at the sea as the sunlight slipped below the horizon.

Th: เธอรู้ว่าถึงเวลาแล้ว ที่จะพูดความในใจ
En: She knew it was time to speak her mind.

Th: "อนัน ฉันรู้สึกว่าระยะทางมันทำให้เราสองคนห่างเหิน" กันยาพูดเสียงเบา
En: "Anan, I feel that the distance has created a gap between us," Kanya said softly.

Th: "แต่ฉันก็ยังหวังว่าเราจะหาทางเชื่อมต่อกันได้อีกครั้ง"
En: "But I still hope we can find a way to reconnect."

Th: อนันฟังอย่างตั้งใจ เขารู้สึกได้ถึงความจริงใจในคำพูดของกันยา และเขาเองก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน
En: Anan listened intently, feeling the sincerity in Kanya's words, and he shared the same sentiment.

Th: "ฉันเองก็กลัวว่าเราจะห่างกันไกลไปมากจนไม่อาจกลับมาได้" เขาตอบ
En: "I also fear that we've grown too far apart to come back," he replied.

Th: "แต่ถ้าเราพยายาม เราสามารถทำให้มันดีขึ้นได้"
En: "But if we try, we can make things better."

Th: ทั้งคู่ตัดสินใจว่าจะพูดคุยกันมากขึ้น รวมถึงวางแผนการพบปะกันบ่อยขึ้น เพื่อไม่ให้ความรู้สึกของพวกเขาถูกระยะทางทำลาย
En: Both decided they would communicate more and plan to see each other more often to prevent their feelings from being eroded by distance.

Th: กันยารู้สึกมั่นใจในความสัมพันธ์มากขึ้น ส่วนอนันก็เชื่อมั่นว่าความรักของเขาทั้งสองยังคงแข็งแกร่งแม้จะอยู่ไกลกัน
En: Kanya felt more confident in the relationship, and Anan believed that their love could remain strong despite the distance.

Th: ในขณะที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ความงดงามส่องสว่างบนใบหน้าของทั้งสองเหมือนสะท้อนให้เห็นถึงอนาคตที่สดใส ร่วมกัน
En: As the sun set beyond the horizon, a beautiful glow illuminated their faces, reflecting a bright future together.

Th: พวกเขาลุกขึ้นยืน จับมือกันอย่างอบอุ่น เดินกลับไปยังที่พัก โดยมีพลอยเดินตามมาอย่างยินดีในความสำเร็จของการพบกันครั้งนี้
En: They stood up, holding hands warmly, and walked back to their accommodation, with Ploy following behind, pleased with the success of this meeting.

Th: ความมืดค่ำมาเยือน แต่นับจากนี้ พวกเขารู้ว่าความรักที่แท้จริงสามารถเอาชนะทุกอุปสรรคได้ พร้อมจะเดินหน้าต่อไปด้วยกัน
En: Night fell, but from now on, they knew that true love could overcome any obstacle, ready to move forward together.